Przedmiot pożądania bibliofila

Niech tam inni mają swoje poligonizacje, pedeutologie, parazytologie, coachingi, benchmarkingi, franszyzy i programowanie neurolingwistyczne, ale niechaj wżdy postronni znają, że bibliotekarze nie gęsi… i też swoje perełki dla wtajemniczonych mają. Spośród skontrów, dezyderatów, inkunabułów, reprintów, cymeliów, frontispisów, dubletów, rewersów, retrokonwersji i fastykuł zatrzymam się na chwilkę przy ekslibrisach.



Ekslibris po prostu określa przynależność książki do konkretnej osoby tudzież biblioteki i oznacza dosłownie „z książek”, „z księgozbioru”. Bibliofile, aby ochronić książkę przed przywłaszczeniem przez pożyczających na wieczne nieoddanie, umieszczają w niej znak własnościowy w postaci ozdobnego znaku graficznego.
Umieszczenie takiego znaku na wewnętrznej stronie przedniej okładki było też oznaką zadowolenia i dumy właściciela z posiadanego egzemplarza. Ekslibris powstaje najczęściej na zamówienie bibliofila. Artysta wykonujący projekt ma okazję do wykazania się nie lada talentem i pomysłowością, ponieważ na małej powierzchni musi wyrazić osobowość i zamiłowania właściciela ksiąg oraz przedstawić specyfikę jego księgozbioru. Znak książkowy, bo tak też nazywany jest ekslibris, przybiera więc postać malutkiej karteczki zawierającej formułkę „exlibris” , ozdobionej oryginalną grafiką charakteryzującą właściciela księgozbioru i staje się prawdziwą bibliofilską wizytówką. Nic więc w tym dziwnego, że od połowy XIX w. te malutkie arcydzieła stały się przedmiotem kolekcjonerstwa i obecnie robią oddzielną karierę, jako dzieła graficzne małej formy.

A może ktoś z Państwa, drodzy czytelnicy, ma pomysł na ekslibris? Wszystkich, którzy mają ochotę wykazać się inwencją twórczą i wyobraźnią zachęcam do sporządzenia projektu własnego ekslibrisu i wzięcia udziału w naszym konkursie, który już niebawem ogłosimy. Szczegółowy regulamin konkursu ukaże się wkrótce na stronie biblioteki.

as@